Cun pe na neboa

Acabo de botar ao mundo unha nova criatura.

Esta criatura naceu na Revista Inviable ao longo dos tres primeiros anos de andaina da revista e supoño que determinados acontecementos persoais – a enfermidade do pai, a morte do Lor, e certas afeccións persoais influíron notablemente na elaboración destes relatos, ou memorias, ou contos, ou sucedidos, porque de todo hai aí.

Non creo que este fora un libro “amable” para editor ningún, asi que, continúo coa miña tradición de non afanarme procurando o que non vou atopar, así que o libro podédelo atopar en Amazon, hoxe en formato ebook, ben baratiño, e nos próximos días sairá tamén a edición en papel. Se a alguén lle fai ilusión atopalo con capa dura, que o diga: xa sabedes que non son difícil de atopar, como dicía o Sabina , ben sabedes onde estou. A verdade: faríame ilusión esa reclamación.

Escribir

O orballo cae detrás da fiestra sobre as lousas negras mentres o tomate, ou o que queda del nese prebe encarnado, enchoupa a carne coa canseira do lume que o quenta por baixo, manso pero constante. Para matar o silencio, a televisión degraña unha ficticia investigación de asasinato e drogas, desas con moita adrenalina e neste caso con escritor por medio. E mentres o paporrubio brinca da esquina do tellado a algún outro lugar, as brasas arden cun brillo espectacular detrás do cristal da porta.  Non é necesario puntualizar que a cociña de leña é nova: se fora vella a porta sería de ferro e o lume cantaría a súa canción en privado, nunha lareira que so podería espreitar polos buratos da prancha de ferro.

A investigación progresa na televisión a velocidade de dous sospeitosos descartados por intermedio e sete doses de brutalidade policial por escena, mentres os espaguetis se achegan a esa consistencia que os italianos cualifican como “al dente”. Así que agarro a pota para escoar os fideos, verter a carne coa salsa na pota dos espaguetis, e descubro asombrado que a solución do crime é un asunto de familia, de rancores familiares. Tanta pólvora para isto. Recordo que deixei ao Agenor encontrando ao amor da súa vida, aínda que el non o sabe, e que sigo dándolle voltas á historia de Mutamid, todo por non enfrontarme á última páxina da historia do Lor, porque a dor é aínda unha queimadura demasiado recente, e esas brasas que arden detrás do cristal recórdanme o brillo dos seus ollos.

Agenor en Arizona (3)

O Pazo de Cristal, como o seu nome indica, era un antigo e fanfurriñeiro casón, propiedade dun tratante en tecidos e escravos que, morto sen descendencia, deixou en herdo a súa propiedade a unha meretriz chamada Lola Berwick, coa que pasara moi bos momentos nos últimos anos da súa vida. Madame Berwick rexentaba a súa casa de citas nunha pequena casa das aforas, e tiña unha norma para o ambiente do seu local: o traballo debe facerse con alegría. E outra para os intercambios comerciais: o que se debe, págase.
O normal nos locais de alterne era a existencia dun ou varios “protectores” que levaban a maior parte do beneficio, e que esixían das operarias unha produtividade fixa. Madame Berwick alterou esas normas non escritas en canto herdou o pazo, usando un procedemento simple. Contratou unha grea de asasinos mexicanos que despacharon nunha noite a todos os chulos, e asentounos na Hacienda El Alba, que viña no mesmo lote que o pazo, onde os deixou vivir das rendas da Hacienda. Abondoulle con que dous estiveran sempre á porta e outros dous dentro para que nunca houbese o menor problema no Pazo. Toda a cidade sabía como conseguira o control sobre o negocio e a quen tiña para defendelo. E a Madame dispuxo un ambiente de festa perpetua no seu local, que axiña empezou a rebentar a caixa, un día si e outro tamén. A señora Berwick comprou a dona Rosa no mercado porque na blusa que gastaba había un resto dun deseño maia, e pensou que quizais… e así foi. Dona Rosa tivera unha ama de cría do Yucatán e falaba qe’etchi. Mandouna á hacienda e foina instruíndo no negocio, resultando unha excelente pupila, de maneira que, aos seus cincuenta e cinco espléndidos anos, Madame Berwick puido retirarse a descansar entre os magníficos cabalos da hacienda.
Eu non falaba qe’etchi nin tiña sequera camisa. Supoño que, a parte de amolar a mesié de la Fontaine, chamoulle a atención ver un branco no medio dos negros. Un cativo con trenza que non era chinés. E un cativo branco que chapurraba yoruba para se despedir dos seus compañeiros de viaxe. É que dous meses de viaxe dan para moito, se queres aproveitar o tempo, e na adega do barco non había con quen falar fóra daquela xente. E o de deprender falas alleas era unha teima que me viña de atrás, de algún recanto escondido nos miolos, recanto que alguén terá que me explicar algún día como vai, porque sempre traballou por libre.
Por sorte, as miñas opcións de entrar a formar parte das alegres mozas do Palais de Cristal eran nulas, debido a prexuízos da dama no tema do enforne, pero, como dama emprendedora, ao finar a señora Berwick, deixara entrar os naipes no pazo, o que lle permitira incrementar os seus xa enormes beneficios. E un, que noutra cousa non, pero en naipes era doutor graduado na universidade do truco, axiña fun un paxe inocente que paseaba entre as mesas de xogo descubrindo e sinalando os trampucieiros que ollos máis vellos non daban descuberto. E así cheguei aos dezaseis anos, bicando o chan que pisaba dona Rosa E ela sentiu a necesidade de me matricular na escola das armas cando, en descubrindo a Luis Santé de Bourgoigne sacar un ás de picas da manga, logo de chiscarlle un ollo a Pinky, case deixo que o señor me pegue un tiro: o moi cabrón vira a miña chiscadela nun espello que delatara o meu exceso de confianza e chamou polo señor Colt, apelido corenta e cinco. e case me despena alí mesmo. Por sorte, Canek foi mais rápido co puñal, que se cravou no pulso do homiño impedíndolle apertar aquel gatillo que me había levar onda San Pedro.
O tipo xurou coma un condenado, e quixo armala gorda, pero era un segundo fillo dun pequeno cultivador de algodón que o mandou a Francia a rexoubar, logo de recibir unha visita nocturna de dous morenos cunha alecciondora nota sobre as posibilidades de futuro de seu fillo, e, se había gana de leria, de toda a familia.

Agenor

Se vos digo que non sei como acabei nesta chaira reseca estaría meténdovos un calote dos bos, e vos non merecedes iso. Podía comezar dicíndovos como me chamo, aínda que a cousa ten o seu. Xa gastei máis nomes que vidas teñen os gatos, pero se empezo polo que dicía miña nai, eu debía ser Agenor de Castro. O caso é que o señor de Castro seguía a vivir no pazo e nós no cumbarrizo pegado á corte das ovellas, así que na parroquia asentáronme como Roque San Martiño, que o cura era moi sentido e non quixo deixarme sen apelido: que un santo sempre ampara, dicía, e amparar amparará, pero xa podía achegarse agora cunha sombrilla para me arredar este sol dos ollos, que xa me está empezando a dar de fronte e cando quere – e sempre quere- ponse cabrón, cabrón.
Dicía eu que miña nai dicíame Agenoriño, e foi así como me afixen a mal chamarme de calquera maneira: Roquiño me dicía o pater, larafuzas, de pequeno, o capataz, e Milmañas todos cando deprendín a roubar na bodega, na sancristía ou onde fora. O talabarte do capataz, don Xenaro lle dicían todos os que tiñan que lle pedir favores, que eran todos menos eu e miña naiciña, que favores xa llos facía o señor conde, e cando tocaba proba daquela amizade eu corría detrás dos zorros para entrar en calor, que o meu señor padre, nos asuntos da caridade era moi partidario de que a man esquerda non soubera o que facía a dereita.
Cando fixen doce anos saltei a parede do pazo e marchei cara a cidade, á que entrei de noite, escondéndome dos do fielato, para acabar correndo diante dun sereno na calle dos coios. Aquelas churrianas acolléronme un par de anos, e alí lles fixen de mandadeiro, deprendendo, na mellor das escolas, as mil formas de retorcer o naipe, os cen segredos do calote e a as dez cousas que nunca hai que facer. A primeira: non estorbar. Con catorce anos estorbáballe ao Saco de Unto, o espírito bondadoso que gobernaba aquela casa da María Andrea, e sen eu darme nin conta, un día vinme pexado nunha lanchona que corría río abaixo, para acabar embarcado no fondo dun galeón que marchaba cargado de homes para Cuba, onde aquela xentiña esperaba atopar o ceo, ou cando menos, unha cunca de caldo todos os días.
Naquel galeón que partiu de Vigo unha mañá de outubro había dúas razas de homes, e, como se vería máis tarde, unha única cadea verdadeira. Os negros viaxaban como carga no fondo da bodega. Os brancos viaxabamos na cuberta, e podía ter sido unha excursión alegre, se o chuchabillas do capitán non nos tivera levado uns graociños máis ao Norte do debido, xusto no momento no que un furacán enfiaba cara alí. O que veu despois foi: barco a pique, sálvese quen poida, e un, que sempre tivo a ben levarlle a contra ás malas bestas, roubou a chave dos grillos dos negros e alá que me fun onda eles, ver de mirar que non foran acabar no fondo do mar con todo aquel ferro enriba. Pasamos dous días amarrados ás táboas que quedaron, ata que un barco apareceu no horizonte… para levarnos ao mercado de escravos de Nova Orleáns. Alí un gabacho pegou a berrar algo que parecían números, e que logo entendín que eran uns poxos. Que se subhastaba? Primeiro foron os negros do barco, despois o resto do lote. Espíronme no medio dun palco, ben atado de pes e mans. E de algo debeu valer o santo, porque unha mulleriña moi elegante non parou de acenar cada vez que un daqueles cabaleiros erguía a súa man, co que, ao rematar o día, xa medio vestido, sacáronme dunha bodega escura a unha carreira que corría cara a pór dun sol que me daba xusto nos ollos. Aínda a estou vendo contra o sol, amparada na sombrilla, o cabelo louro caendo rizado arredor da súa cara branca como luar de xaneiro.. e podiades espantar esas formigas que se están achegando ao meu nariz, ho, sede boa xente, non coma ese bandido que me enterrou aquí, cago nel e en toda a súa estirpe.

The Barefoot Comtessa

THE BAREFOOT COMTESSA

Estabamos algures vendo a película. Houbo un tempo no que foramos algo parecido a amantes, aínda que ela sempre foi moi precisa no asunto da súa liberdade. Humprey Bogart era un mito daquela, anos foron nos que viamos Casablanca todos os invernos apegados ao tizón do Nadal. Naquela pantalla compartía protagonismo con Ava Gardner, mantendo unha distancia que ela sempre considerou inaudita. Eu escribía versos desde que era un adolescente, escribía versos para matar a miña inseguridade á hora de tratar co sexo oposto, e estaba a punto de rematar o meu primeiro libro de contos. Ava deslizábase sobre o microfilme, esvarando desde a máis triste desesperación á máis escura luxuria. Non sei se foi o plano da choiva no funeral de Ava o que a conmoveu, e quedamos de acordo en que ela merecía o título de condesa descalza. A min estábame permitido aspirar a emular ao papel de Bogey. Marchou coa coroa na cabeza e un bico de despedida.

• Se che compre algo, asubía.

Riu aquela chiscadela, que acaso non sexa máis que un decorado que veño de me inventar para traer a este instante. Aquilo era un adeus, e aínda que volvemos coincidir, foi sempre fugazmente: a aristocracia sempre vende caro o seu tempo, e eu xa non tiña un papel que ofrecer.

Chove, mentres unha rede social esparexe hoxe as súas cinsas no meu sofá.  Asáltame por sorpresa a verdade de que hai un ano que a condesa asaltou o pazo dos ceos e chove.

Chove pra que eu soñe.

Fai o que debes (2)

O home contemplou o lameiro que se estendía aos seus pés: as cabras tíñano pacido a conciencia, e apenas quedaba pasto para unha semana. Ese foi o resultado do seu cálculo, mentres aloumiñaba a cabeza do can: levaba con el nove anos. Nove anos nos que defendera as ovellas dos lobos – e dos ladróns de años- como ningún outro can que tivera antes. O animal non deixaba entrar a ninguén a calquera couto onde deixara as ovellas, e mesmo podía marcarlle ata onde quería que paceran os animais. Dicíalle:

– Sultán! Deica aquí!

Deitaba o pau no chan sinalando unha das columnas de pedra que sostiñan o valado metálico e alá se deitaba o cadelo. Nin ovella nin cabra, nin carneiro nin cabrón se atrevían a pisar a liña imaxinaria que formaban o pau, o cadelo, e os postes do valado.
Claro que o animal collera fama de malo. Poñía a mesma canseira en manter as ovellas alindadas que en manter á xente arredada do rabaño. E cando pasabas polo camiño e aqueles setenta quilos abaneaban a tela mentres o animal ladraba coma un esganado, os pelos rispábanselle a calquera. No verán, unha das raparigas do Anselmo caera de cú co susto, e o túzaro buscáralle as cóxegas dicindo que se era un can perigoso e se tiña os papeis do can e tumba que dálle. Que non quería volver ter que chamarlle a atención e chaparrachá.
A Sara dixéralle que o Anselmo viña coa rapazallada pasar a ponte da Inmaculada, así que, sentindo a picada dunha navalla no corazón, colleu a cadea e amarrou o can a un poste, cerca do caseto onde durmía, longo abondo para gardar o cortello das cabras, pero curto bastante para que non puidera achegarse ao valado do camiño.
O festivo pasaba sen outra novidade que a carraxe que lle deu o bico revirado do Anselmo ao ver o can atado. O talabarte ata se permitía berrarlle e acenarlle para encirralo, e o can esganábase tratando de responder a aquela provocación. Así que colleu o pau ferro – o mesmo co que matara o lobo que se botara ás ovellas cando o can era aínda cachorro- e foise alá.

-Home, Anselmo, que, como vai a cousa por alá abaixo?

-E logo, onde vas co pau ferro?

-Dixéronme que andaba un raposo dando voltas polas Bouzas, e vou ver que hai de verdade na cousa.

-Algo me dixo a nai…

-Seica lle matou todas as pitas á Isolina, onte á noite.

-Seica… Voume, que logo son horas de xantar.

Viuno subir a costiña sen volver a cabeza e entrou mirar se tiña auga a facenda, e o can. O animal lambeulle a man e el rañoulle o couquizo. Logo de comprobar que todo parecía estar como debía, pousou o pau ferro e mirou o reloxo. Ou apuraba ou xa non chegaba á ferretería. Mirou o ceo, pensou se meter as cabras no cortello, pero a presa empuxouno e deixounas fóra.
Xa de volta, abriu a xanela para refrescarse: o climatizador afogábao, afeito como estaba a pasar o tempo ao aire, e na furgoneta non había maneira de o desconectar. Tiña a temperatura ao mínimo e aínda así…
Sentiu latir os cans en canto baixou o vidro e no medio do estrondo da grea escoitou a voz do Sultán. Calcoulle ao ferro e entrou a toda presa no lugar. Deixou o coche diante da casa e marchou ao prado onde deixara as cabras. Tres cans rodeaban ao Sultán e mentres un o levaba pra diante o outro mordíao por detrás, pero o can defendíase daqueles tres, e defendía ás cabras, arrecantadas entre o cortello –coa porta pechada polo aire- e o caseto do can, ao que lle corría o sangue polo lombo e as patas.
Coñeceu os cans. Non os había coñecer. Aquel can branco que levaba o transmisor era un fillo de puta que xa se botara a non se sabe cantos rabaños. Pegaban na presa e o xabalí levábaos onda houbese un rabaño para disimular o seu rastro, e entón os cans encirrados botábanse ás ovellas, cabras, burros… o que se lles puxera por diante. A maiores, nos últimos tempos, xa non se cazaba a escopeta. Os cans adestrábanse para aguantar o porco mentres o dono tiraba de coitelo e sacrificaba con el o animal. Abriu a cancela berrando e estrañando o pau ferro. En sentindo a voz do home os cans arredáronse e buscaron por onde fuxir. El chegouse ao animal, que o recoñeceu alasando antes de caer derreado, botando escuma rubia pola boca. Recolleu o pau ferro disposto a lle medir o lombo a algunha daquelas bestas, pero antes de os alcanzar viunos agatuñar pola tea metálica do valado e escapar a correr.
Mirou cara a fraga. Baixou un dios e volveu onda o can. Colleuno en brazos e marchou con el ao veterinario. Tiña que tranquilizarse. Pero mentres o can caiñaba no asento de atrás a culpa mordíalle o peito e a carraxe alampaba como a palla nas brasas.

Fai o que debes

O can levaba media hora caiñando arredor do coche, con esa ladaíña que bota cando quere algo que non pode conseguir. A última vez que lla oíra fóra cando se encontrou coa cadela do veciño e ela deu en mostrarse como o que é: unha cadela amorosa e con gana de troula. E o pobre animal intentábao: quería animarse e participar na festa, pero os anos pésanlle no lombo, mirábaa correr arredor del e … caiñaba.
Así que, estamos en que o can levaba media hora caiñando arredor do coche, e eu levaba media hora preguntándome se tería atopado outra vez ao ourizo cacho e choraba porque lle ensinaba os picos, ata que caín na conta de que a cadela do veciño levaba tamén media hora ladrando, a pesar da reconvención do amo e contra toda a súa mansedume. Tiña que haber algo alí, e saín ao lusco fusco despois de apañar unha lanterna algures – tiven que revolver varios caixóns – e fun cara aquela morea de pelo negro alarmada e comicamente amedoñada por algo que rebulía por baixo do chasis. Coa primeira luzada que botei por baixo dunha roda vin moverse uns pés, e acordei os primeiros meses do meu vello: cando medraba tanto que os pequenos que tiña por amigos se arredaban do brutallán que os machucaba con cada empurrón. Os pequenos arredábanse del e … caiñaba.
Si, alí, amorriñado debaixo do aceiro, estaba o cachorro. Orellas longas e caídas, corpo de fuso branco cunha manta marrón no lombo. E dentes. Parecía un cachorro de sabuxo, pero defendía a súa liberdade como un lobo. Buscando algún dos cazadores do lugar – que habían saber de onde fuxira aquel aventureiro – batín no veciño e mal que ben o home foi quen de sacalo de baixo da furgoneta, iso si: a captura pagouna con sangue; o cadelo deixou marcada a súa inconformidade coa nosa intención de volvelo ao seu lugar de procedencia. Non quixo probar nada do que lle ofrecemos, nin un grolo de auga. E mal aturou finalmente uns poucos mecos, arrecantado contra a reixa que cruzara procurando … non quero saber o que.
Logo de varias chamadas telefónicas descubrimos a fuga múltiple: catro irmáns fuxiran aquela tarde dunha canceira que non quedaba moi lonxe. Tiñamos nas mans ao derradeiro rebelde. Axiña virían buscalo para levalo onda súa nai. Chamou un claxon no cima do lugar e detrás apareceu un home que eu non coñecía para levar o animal. Seica non era o dono, pero viña enviado por el. Colleuno no colo e aloumiñouno para o tranquilizar.
Despedinme del co sentimento do deber cumprido.

Máis tarde, noutra conversa, alguén comentou que non era a primeira vez que escapaban os cans daquela canceira. Falouse dun can que andara dando voltas polo lugar varios meses, que fóra o dono quen o botara da casa a paus, e que, reclamado para facerse cargo do animal, dera como resposta:

– Pégalle un tiro.

Hai alguén aí (2)

Hai unha pequena diferenza entre ser parvo e estar aparvallado. (Vou facer como que non vexo que este corrector atrampullado me sinala que aparvallado non é unha palabra estándar, nin atrampullado, claro) . Hai xente optimista que quere ver na diferenza unha oportunidade para os aparvallados; o caso é que eu non son moi optimista, máis que nada porque establecer a diferenza é, frecuentemente, unha cuestión de perspectiva, e os que traballamos coa perspectiva sabemos que non deixa de ser unha ficción: unha fantasía para aproximarse á esa realidade que nunca existe máis que desaparecendo.
Isto estame quedando tan moderno que case me da medo o esnafre que me ofrece tanta altura.
Seica na miña cidade se van construír unhas escaleiras mecánicas para subir do centro a San Francisco, e outras máis para diversas dificultades orográficas que impiden aos cidadáns dos barrios regresar aos seus fogares sen queimar calorías. Non sei eu se alguén pasou a conta a kilowatts-hora, máis que nada por comparar o beneficio para a saúde coa ximnasia da carteira. Tampouco é que me estrañe demasiado que non haxa problema en queimar esa pólvora, mentres Vigo –cidade iluminada por excelencia- funde o metal dos estaleiros coa benzón hoteleira. A diferenza nos custes salariais entre ambos sectores é algo que ben podían explicar os operarios da General Motors que andan estes días a procurar subempregos para manter ao día as letras da hipoteca, porque unha cousa é making America great again e outra making wages great again. Non vin a ningún deles entrevistado nos medios desinformativos, polos que escorregan labaradas tristes de papel que xa nunca será reciclable.
O inefable POTUS ven de proclamar a súa venia para o próximo xenocidio –a alfombra coa que tapar as vergoñas segue inventándose segundo os mesmos manuais de sempre- mentres en Holanda o liberal primeiro ministro saca ao exército para deter os tractores que ameazan con interromper o café dos banqueiros que case se pulen o Internationale Nederlanden, moi concienciados coa ameaza do metano que expelen as vacas do país.
Mr. Musk, is there any chance for me to get a ticket to Mars? A calquera lugar onde aínda non chegara o resto da humanidade, realmente…
Espera. Está a casa do pai. Alí xa non vive ninguén. Merda. Gwyneth Paltrow ven de poñer o ollo na parroquia.
Ser, ou non estar. Eis a cuestión.

Hai alguén aí?

Volvamos a empezar. Isto xa non vai ser un conto, a pesar de que a miña primeira intención era comprobar se aínda son quen de sacar unha historia de cinco palabras -por veces unha era abondo- ou xa… Díxenme que mellor sería escribir un simple artigo para o blog, aínda que igual a palabra artigo é pretenciosa de máis. O corrector automático do procesador de textos dime que este último adxectivo non figura no seu dicionario, e a liña vermella que o destaca recórdame unha breve intervención no twitter sobre estranxeirismos na lingua, na que parece ser que a postura correcta ben sendo “depende” do gusto do consumidor pola lingua prestamista. Logo dunha breve rolda polos dicionarios da internet acho que a ausencia non é da palabra, senón da miña pronuncia. A verdade é que hoxe estou sendo algo pretensioso de máis. Todo un pretender. Ai, carallo, que pretender era outra cousa, ou non? Volvo aos dicionarios e, máis unha vez, resulta que ben pode valer, a pesar de que a opción enxebre debería ser fachendoso, que eu me nego a considerar un sinónimo axeitado neste caso.

Para caso o que me facían os que me escoitaban dicir taborela dixitalizadora, miles de anos antes de que os consumidores crearan esa deidade chamada Jobbs, Steve. Agora podes dicir ipad, ou tablet se tes unha postura belixerante contra o egotismo esteticista, pero taborela quedou para ese taller perdido na aldea onde van morrer os xubilados -espabila, que non che falta moito- e xa, mesturado con dixitalizadora ben sendo como pedir un cubalibre de ginjinha. No, si yo el gallego lo entiendo pero es que hablas tan cerrado…

Algunha vez tería que ll’ir expplicand’ôs túzaros qu’o sinco de el jallejo non quere dicir nada.  Pero neno, ònde vas con aperturas vocálicas para comer artigos ou vogais iniciais? Como un acento vai substituír unha preposição? Iso non pode ser español…

As pelotas de goma baten nos lombos cataláns mentres escribo isto. E unha xeración destas nós habemos ir do Caurel a Compostela todo por un sofá de código aberto -ou cun word pirata.

Volvamos a empezar. Isto xa non vai ser un conto, a pesar de que a miña primeira intención era comprobar se aínda son quen de sacar unha historia de cinco palabras -por veces unha era abondo- ou xa… Díxenme que mellor sería escribir un simple artigo para o blog, aínda que igual a palabra artigo é pretenciosa de máis. O corrector automático do procesador de textos dime que este último adxectivo non figura no seu dicionario, e a liña vermella que o destaca recórdame unha breve intervención no twitter sobre estranxeirismos na lingua, na que parece ser que a postura correcta ben sendo “depende” do gusto do consumidor pola lingua prestamista. Logo dunha breve rolda polos dicionarios da internet acho que a ausencia non é da palabra, senón da miña pronuncia. A verdade é que hoxe estou sendo algo pretensioso de máis. Todo un pretender. Ai, carallo, que pretender era outra cousa, ou non? Volvo aos dicionarios e, máis unha vez, resulta que ben pode valer, a pesar de que a opción enxebre debería ser fachendoso, que eu me nego a considerar un sinónimo axeitado neste caso.

Para caso o que me facían os que me escoitaban dicir taborela dixitalizadora, miles de anos antes de que os consumidores crearan esa deidade chamada Jobbs, Steve. Agora podes dicir ipad, ou tablet se tes unha postura belixerante contra o egotismo esteticista, pero taborela quedou para ese taller perdido na aldea onde van morrer os xubilados -espabila, que non che falta moito- e xa, mesturado con dixitalizadora ben sendo como pedir un cubalibre de ginjinha. No, si yo el gallego lo entiendo pero es que hablas tan cerrado…

Algunha vez tería que ll’ir expplicand’ôs túzaros qu’o sinco de el jallejo non quere dicir nada.  Pero neno, ònde vas con aperturas vocálicas para comer artigos ou vogais iniciais? Como un acento vai substituír unha preposição? Iso non pode ser español…

As pelotas de goma baten nos lombos cataláns mentres escribo isto. E unha xeración destas nós habemos ir do Caurel a Compostela todo por un sofá de código aberto -ou cun word pirata.

Merda. O móbil dime que ‘tou a piques de esgotar os datos. Voulle pedir á Pontón que meta no programa a fibra para o rural.  Libertá, ighualdá, fraternidá e propiedá. O da propiedá é para llo explicar aos fabricantes de software, música, cine e outros intanxíbeis.

O móbil dime que ‘tou a piques de esgotar os datos. Voulle pedir á Pontón que meta no programa a fibra para o rural.  Libertá, ighualdá, fraternidá e propiedá. O da propiedá é para llo explicar aos fabricantes de software, música, cine e outros intanxíbeis.

Días sen gloria

Este foi un deses días que pasan e desaparecen. Se me preguntaran que é a felicidade case diría que unha suma de días que pasan e desaparecen. Son eses días que, cando te ergues, nin sequera te fixas no tempo que fai. Limítaste a poñer a roupa axeitada e saír correndo ao traballo. Non te fixas na forma de gato da nube que baila enriba da serra mentres devoras un almorzo preparado con presa e saes correndo para o traballo sen pensar que pasaría se o ascensor quedase parado entre dous pisos. Nin sequera te imaxinas que alí encerrado podías botar esa soneca que tanto  che compre, agardando polo empregado que acudiría a liberarte, ou que podías descubrir en que consiste a claustrofobia por experiencia propia logo de dous días pechado no ascensor porque ninguén foi capaz de reparar a avería… non, cando prendes o coche camiño do traballo non tes a sede de dous días atravesada na gorxa, e cruzas o semáforo a toda velocidade porque a luz vai marela e non che dá igual esperar que correr. O seat que entra pola esquerda non cha vai dar: está lonxe de máis e entras na rotonda cunha sensación de invulnerabilidade que te acompaña cando entras ao choio. Hai tanto traballo pendente que te conformas con sacar o que tes diante, e vas amoreando tarefas para o resto da túa vida mentres completas o da xornada. Con algo de sorte tomas un café a media mañá, pensando que tes que recoller aos rapaces de camiño á casa, e a ver que raio vas xantar. A televisión abóuxate desde a sala, así que sobes o volume da radio mentres mastigas e comentas coa persoa que amas, que acaba de entrar pola porta tan derreada coma todos os días, para pousar o seu cansazo na mesa mentres lle pos o prato do xantar diante. Na televisión escoitas por enésima vez que a crise está superada, pero a conta do banco está pelada coma o traseiro dun mandril, que estás case a fin de mes pero aínda non chegou ningunha das dúas nóminas, e pensas como podían facer teus pais para vivir cun só salario e inda por riba mandarte a estudar esa carreira que non che vale de nada no único curro que conseguiches pillar despois de dous anos no paro. E veu a voda e os cativos e acabáronse as cañas pola tarde e as copas do sábado. Xantades e ides estomballarvos no sofá cos pequenos brincando arredor mentres os debuxos berran na televisión, ata que chega a noite –quizais antes fuches andar atado a ese can que os rapaces se comprometeron a sacar de paseo se llo mercabas- e despois da cea mirades todos unha película que viches xa outras trescentas veces. Non viches o solpor incendiando o ceo, nin o paxaro cantando na varanda do balcón. Tampouco o home afogado coa súa neniña agarrada á camisola enchoupada do home que encheu as noticias da noite. O sangue no voso televisor era de mentira: non eran máis que terroristas árabes. Mañá tes que botar gasolina, pensas, mentres pousas a cabeza no traveseiro e prendes nun sono negro e sen soños.

Iso ten que ser a felicidade. Senón non se entende nada.