Tentación

Mordedela, talla, termoloxía, precipitación, xenófobo

 

A termoloxía é a parte da física que estuda a calor. E coa mordedela lembrou o segundo principio da termodinámica, aquel enunciado clásico de Clausius: non existe ningunha máquina que tome calor dun foco frío e o transfira a un foco quente sen realizar traballo sobre o sistema. El estaba frío coma carambelo, pero aqueles dentes cravados na súa caluga foron como un sinal eléctrico, a faísca da buxía que prende a gasolina e pon o motor a andar. Notou como se lle incendiaba o sangue mentres as súas uñas riscaban nas costas unha mensaxe lúbrica. Ou Clausius ou a entropía andaban errados.

O pixama non era da súa talla: emprestárallo para pasar aquela noite, antes daquela viaxe que inevitablemente a levaría a un Norte distante e frío, a tea despegábase do corpo, negándose a cubrilo, e a temperatura subiulle tanto cando aquelas uñas alcanzaron o fin das costas que pensou entrar en ignición. Imaxinou a nova nos xornais: morto por combustión espontánea un triste profesor universitario. Con tan tétrica perspectiva arrefeceu un chisco, pero xa aqueles dedos alcanzaban o que non quería nin pronunciar e se non se consumiu nese mesmo instante foi pola súbita chegada dun trono e a precipitación conseguinte, que conseguiu refrescar a temperatura do cuarto abondo para lembrar aquel seu pai xenófobo que o perseguira coa escopeta na man polas rúas de Vimmerby, obrigándoo a mergullarse nas conxeladas augas do lago para non levar unhas perdigonadas.

– Estás certa de que teu pai non anda cerca?

 

 

Advertisement

A tinta

Pequena homenaxe a Carlos Casares.

Vento ferido

Cambio en tres

Xoguetes pra un tempo prohibido

Os escuros soños de Clío

Ilustrísima

Os mortos daquel verán

Deus sentado nun sillón azul

O sol do verán

Detrás da fiestra oíase un vento ferido de mal agoiro. Dentro, as labaradas bailaban na cheminea mentres o home, sentado ao carón do lume, coma un deus sentado nun sillón azul, repasaba un caderno de notas. O reloxo foi dando as horas e o home continuaba a ler e a anotar naquel seu caderno. A pluma e o caderno levaban con el desde a infancia, nun tempo tan triste que foran os seus únicos xoguetes para un tempo prohibido: tíñase prohibido lembrar aqueles dias, xurdidos entre os escuros soños de Clío, cando o único que o salvara dunha morte certa fora vivir na casa da Súa Ilustrísima. Non lembraba o nome do seu tío. Só o alcume con que debía chamalo: Ilustrísima, e non se lle esquecía desde que a primeira vez que quixo chamarlle tío levou un lapote que lle puxo a cara do revés. Alí, naquel pazo escuro que contemplaba o lento correr do río pola veiga cara a un mar distante puido contar os mortos daquel verán; a conta facíase na cociña, onde a ama rosmaba coa criada mentres metían a culler na cunca e sorbían o caldo cun ruído obsceno, mentres a conversa se tinguía de sangue e ausencias, e carraxe. Quería esquecer aquela gabia onde deixara os corpos do pai e da nai, e agradecer un rescate tan inesperado como inoportuno por parte da Súa Ilustrísima, que desde o alto do cabalo reclamara das camisas azuis e asasinas o privilexio de salvar a súa vida. Criárase naquela casa escura cantando o silabario polo día e anotando pola noite os nomes que non podían pronunciarse: Fabriciano, Uxío, Roque, Ramiro. Esmeralda, Rosario, Ludivina.

A súa fora unha vida longa, e o home repasaba nas labaradas os rostros que a foran marcando, a ferro primeiro, a lume e a cinsa. Botou os ollos á paisaxe, buscando o sol do verán que fuxira dacabalo do vento, o vento que arrandeaba as árbores e lembraba a súa vida como un cambio en tres actos. Escravitude, esperanza, liberdade. E só lamentaba que, no epílogo, vía os sinais daqueles primeiros días apoderarse da paisaxe, por iso escribía. Escribía e anotaba unha e outra vez os nomes escondidos naquel caderno, os nomes dos pais durmindo nunha gabia, collidos da man para enfrontar a negra sombra. A mesma que petaba na súa porta.