Cinco palabras_12 Perico, bronce, mexedura, denegrir, encornar
– Dalle aí unha mexedura a eses pericos!
A avó berrou desde o otro lado da casa, e María dubidou se a entendera ben, que a avó comía nas vogais e xuntaba nas palabras cunha dición antiga que non ensinaban en escola ningunha. Soaba como:
– Dalle’í unha mexedur’èses pericos!
Ningunha desas palabras cabía nunha ortografía ortodoxa, por non falar dese mastigar arrastrado das vogais ou a forma de empatar unha palabra con outra para formar a frase. Gustaríalle – pensou, mentres remexía nos pericos un minuto antes de os sacar do lume-
– Sác’ôs xa, que mirran!
Darlle na cabeza co denegrido cú da pota a algún dos seus estirados profesores universitarios, eses que inventan palabras furgando no latín cunha máquina, sempre encornados á mínima cando lles explicas que a merda do programa non dá, que non hai un so falante que pronuncie o que sae dese cascallo. María retirou as ervellas no punto exacto de bronce, xusto coa dureza precisa e no instante anterior a aquel no que comeza a transición a puré.
– Côm’era que lle chamabas os pericos?
– Ervellas, avó, ervellas
– E quen che deprendeu iso?
E María bufando, contestou
– Na universidade…
Sentindo que lle roubaban algo.
Abaneando 