06.-
Igualarse, a contramán, turco, superdotado, unificábel.
Nunca soubo como igualarse a aquela xente. Por mais que tentaba e tentaba achegarse a aquel dourado esplendor do club de golf nunca acabou de sentirse a gusto no lugar. Os paus costáranlle un ril e a metade doutro, e por dicir a verdade, nunca chegou a poder dicir que os desfrutara. O máis que gozou foi da brisa, que alá arriba daba con canseira un día si e outro tamén, e no verán, cando o calor abafaba a cidade, ben que se agradecía. Acabou por pasar aquelas tardes entrando ao bar sen baixar os paus da cesta, disposto a non levantarse da mesa nas dúas horas de liberdade que aquela ficción do golf lle proporcionaba.
Nunha das poucas ocasións que se ergueu a tarde aquela foi para alcanzar o aseo, que o tiña a contramán, xusto detrás da terraza, ao fondo do local, e obrigado que se viu a cruzar aquel espazo case baleiro nas horas centrais da tarde, que os socios máis afeccionados ao deporte aproveitaban para correr polos campos detrás da pelota, golpeada con máis furia que tento. Detrás do valado, o Turco durmía a súa sesta: podía velo pola xanela do baño, co sono paralelo ao depósito do gas e a cadea frouxa ata a estaca. Era co único que se entendía naquel lugar. Non era moi difícil, “polo pan baila o can”, e el afixérase a traerlle migas de pan duro desde que o primeiro día se lle botara enriba para riparlle o perruquín cunha lambetada daquela lingua grosa.
Acaso toda a súa incomodidade agromara naquel momento, e todo o demais non fora máis que unha teima cega en conquistar aquel resplandor social que sempre lle fora negado. Era consciente da facilidade coa que o diñeiro lle caía nas mans: naquel estreito círculo do club de golf todos os socios o consideraban un superdotado para os negocios… e un incapacitado para a vida social, aspectos ambos indisociábeis da súa personalidade, adornada con outras virtudes igualmente antitéticas ata construír unha síntese dificilmente unificábel, pero na que el se tiña acomodado con suficiencia.
Gozaba vendo como se lle achegaba a xente, e padecía cando as conversas inevitablemente escoraban cara unha proposta de negocio seguro ou a recomendación dun familiar para calquera cousa, adoito ben peregrina. Por regra xeral, iso viña acontecendo contra as oito, cando os primeiros xogadores regresaban cos pés enchendo os zapatos e os elegantes polos cunha pinga mínima de suor na axila. O xusto para revelar que, en fin de contas, alí practicábase algo parecido a un deporte, pero nunca abondo para derrotar ao desodorizante.
Cando o sol estaba catro dedos por riba da serra, xusto despois de escoitar catro ou cinco asedios, cunha paciencia que ocultaba a súa inquedanza, desculpábase, levantaba a bolsa dos paus e marchaba para o coche. Facía o camiño –todo costa abaixo- cunha rapidez que sempre o sorprendía, entraba na casa, pegaba dous berros que ninguén escoitaba –o servicio marchaba ás seis, canda el- e buscaba nos retratos dos estantes unha xustificación para a súa avaricia. Nunca a encontraba. Tampouco lle cumpría. Tomaba aquela cea fría que lle deixaban preparada na cociña para o seu regreso e metíase na cama, disposto a soñar con todas e cada unha das cousas ás que renunciara para aumentar a súa fortuna. E co ser día, vola a empezar.
Pola tardiña regresou ao club e non deu co Turco.
– Que pasou co can? – preguntou ao camareiro que lle pousou diante a súa cervexa.
– Matárono onte, quero dicir: sacrificárono.
– Por?
– A xente queixábase …
– De que?
– Cheiraba, seica.
Pechou os ollos e viu o can detrás da fiestra, encerrado naquel tobo de por vida. Botou un grolo da cervexa, ergueuse e foi darse de baixa. É absurdo ser socio dun club no que estás sempre só.
Abaneando 