A bicicleta

Cinco palabras_05

Terminar, acutángulo, anilina, zapata, desembolsar

Ao terminar a clase, Claudia saíu disparada. Sen poder evitalo, encamiñouse ao cuarto de baño, cos dedos aínda manchados de anilina: unha boa desculpa para poder encerrarse e chorar como unha madalena. A súa era a máis dolorosa das sensacións, a de ser o vértice oposto dun triángulo acutángulo. Tan acutángulo que os outros dous vértices nin sequera sabían que aquelo era un triángulo. Desde a outra esquina do laboratorio ela víraos. Vira como Susana se deixaba querer por un Manuel que ela adoraba desde que tiña uso de razón, desde que se sostiña sobre os seus pés… desde sempre. Porque Manuel vivira sempre no edificio do lado, un portal arriba pola mesma rúa pina pola que ela baixaba ao colexio, agardando no portal que pasara para alcanzalo e facer o camiño ao seu lado.

Nunca había esquecer o día que a bicicleta se lle quedou sen freos. Fora el, Manuel, o que saíra correndo atrás dela para conseguir detela, agarrando con forza o porta bultos que seu pai nunca lle deixara quitar, impedira que se esmendrellara contra os tinacos do lixo do fondo da carreira, ou peor, que saíra á calle de baixo e que un coche a levara por diante.

–         Estás sen zapatas.

Dixera el, cunha voz que a aloumiñou como purísima seda. Aquelas palabras,  que el se botara a correr para evitar o accidente e que a salvara dun perigo certo, acabaron por facer que lle doera velo cada día e que non tivese para el máis que palabras correntes, gastadas coma cadernos a fin de curso. Ola, Adeus. Ata mañá. Vémonos. Que tal…

Cando chegou á casa colleu a bicicleta, desembolsou as zapatas novas, pero non quixo poñerllas. Subiu con ela ao cima da costa e botouse rúa abaixo, os ollos pechados, esperando que aquelas mans que a salvaran unha vez agarraran o seu corazón desolado unha vez máis.

 

Advertisement

Espectáculo

Bile, peridio, pita choca, vélaro, moralista

 A muller danzaba coma unha pita choca arredor do lume. O home descansaba, se tal pode dicirse, nun xergón arrimado a aquela fogueira, co corpo consumido polo veleno. A muller danzaba e cantada, invocando aos espíritos da terra, a deuses antigos ou quen sabe que forza misteriosa.

Aquela era a estación fría, e xa nos derradeiros compases do inverno, os dous decidiran saír dar unha volta pola fraga, á procura de calquera bocado que substituíra unha magra ración de carne seca, que, despois de que a neve os mantivera encerrados na cova e os seus arredores durante meses, comezaba a esgotarse.

A muller vira o fungo nacendo nun dos primeiros claros da neve, embaixo dunha árbore que destacaba sobre as demais. Alí, na estrema da brancura, o fungo destacaba, co seu peridio marrón e engurrado, dicindo: cómeme. Ela foi correndo cara aquela posibilidade -en canto descubriu o que parecía unha chamada da primavera- como un grego atrás do vélaro de ouro, pero a un paso do destino pesou no seu caletre as palabras de súa nai, que a ensinara a recoñecer os fungos. Aquel non lle parecía especialmente apetitoso, a pesar do seu parecido coas trufas que medraban por baixo da terra. O home, moito máis desesperado, botoulle o dente en canto o viu, a pesar das indicacións da muller, que tratara de llo impedir.

De alí a pouco, o home comezou a trousar; ben seguido deu en suar, e axiña caeu tan longo como era, botando a bile pola boca. Ela deu en xuntar leña e armar un acubillo para el con follas e fentos secos que foi apañando de onde puido, achegouse ao río, e prendeu lume con dúas pedras naquel follato, arrimou o corpo tremente do home ao lume, e deu en danzar ao seu redor, nunha cerimonia que nunca tiñamos contemplado, esa que agora mesmo lles imos proxectar.

Non desvelaremos agora o final, que esperamos que os sorprenda, e non cremos que estas observacións –nas que cumprimos de forma escrupulosa cos protocolos de non intervención establecidos para as viaxes no tempo- poidan ser criticables desde un punto de vista moralista: nós, simplemente, cumprimos co noso deber de informar.