Cinco palabras_01
gregario, paleo- , mariano, necrose, a cántaros,
Soa Wagner no altofalante, unha obertura que descoñezo, e mentres rodeado pola escuridade, apenas crebada pola luz do flexo, que aluma, mal, o teclado, comezo a escribir, penso a quen pode interesar esta historia como non sexa a min mesmo.
Todo comezou hai demasiado tempo. Era unha estación con choiva, tiña que ser unha tarde de domingo, un serán que morría, tiña que ser, digo, mentres a música do Tannhauser invade o cuarto e lembro cantas veces escoitamos esa música naquela baiuca do casco vello, a moeda caía e eu mirábate mentres lías, agardando o meu regreso a esa mesa tan incómoda, a conversa sempre envolta no trasfego de xente, o Xurxo coa bandexa cargada, ollábame con algo moi similar á unha conmiseración que sempre desatendín.
Era domingo, dicía, e ti agardabas o tren que te levaría de volta. Chovía sobre o atardecer, unhas pingadas grosas que deixaba unha nube perdida nun ceo que dubidaba se cubrirse ou espir un azul que escurecía na distancia, alá, do outro lado do río. Pero aquí, nesta beiravía mal cuberta por un teito de cemento coa pintura escachada, chovía a cántaros. O vento do oeste metía a auga no andén, como varréndoa cara nós.
Tiñas os lentes mollados, os lentes redondos de montura metálica, e gardabas, alí, de pé, un sorriso que iluminou o teu rostro cando por fin apareceu o tren, despois de chifrar na ponte e entrar freando na estación. Seino porque nese instante miraches cara min, sen verme, atenta so á chegada do tren, á oportunidade de deixar atrás o vento, a choiva, e esta cidade, coa túa bolsa ateigada, a punto de rebentar, que encambaba as túas costas mentres o tren avanzaba e a multitude te rodeaba camiño das portas que se abrían suspirando. Un suspiro de fastío, desganado, sentindo xa o peso daquelas ánimas impacientes por regresar á liberdade estudantil.
Deixei que a morea enchera os vagóns -nunca fun capaz de sentirme gregario dunha avalancha humana- e seguín o teu cabelo, negro como a noite, desde a distancia, renunciando de antemán á loita por un daqueles asentos de skai grezado. O meu sitio estaba no tránsito, nesa plataforma entre os vagóns nos que se fumaba e se falaba con vehemencia, co humor agre dos misántropos, dos vagabundos, dos que nunca soubemos nin saberemos cal é o noso lugar no mundo.
Na serra chovía, tamén, hoxe. O señor cura falaba por riba das pingadas, a repenicar nas tellas, procurando unha música acaída ao momento que non acababan de atopar. Nos rostros que contemplaban ao cura no momento de alzar era perceptible a necrose dun mundo a piques de esboroar. De fora, mesturado coa cantarena da auga no tellado, chegaba, amortecido polas portas ateigadas, o murmurio das conversas arracimadas no exterior, no acubillo dun paraugas. A ringleira de coches avanzaba pola pista coma un río de metal, unha cachoeira que había desfacerse co último kirie eleison.
Lembro que agardei coma un parvo que apareceras naquel tránsito, incapaz de unirme a calquera das conversas que ían xurdindo entre o fumo cada vez máis espeso, que fuxía veloz en cada unha das catrocentas paradas do automotor. Pero so chegaches na última parada, cando eu xa correra cara a entrada da estación, onde conseguín determe coa escusa de prender un cigarro e contemplar o resplandor dos adoquíns mollados. Pasaches rente miña, e os meus ollos seguíronte antes que os meus pasos. Alcanceite no semáforo, eu ía lixeiro e ti seguías cambaleando con aquel peso que colgaba da túa man dereita. Recordo que tiña un parcial de paleoantropoloxía ao día seguinte, e non sei como vencín a miña timidez para preguntarche, antes que o homiño se puxera verde.
– Podo axudarche con esa bolsa?
Miráchesme a través dos lentes redondos, eses que perdías cada noite para bater neles coas mans aínda adurmiñadas cada madrugada, non sei como tentaches as miñas intencións, que peso inclinou a balanza para que dixeras:
-Cara onde vas?
-Onde me leves.
Riche.
No coche, de volta, puxen o cd do Springsteen, ese que conseguiras aborrecer antes de que todo marchara polo río abaixo.
Cando cheguei puxen a televisión. Mariano Rajoy seguía intentando parecer o presidente de algo. Apagueina e púxenme a escribir. Anque o que realmente me petaba era saír e roubar un coche. Non digas nada, xa o sei.
Abaneando 