Hai unhas horas tentei escribir un post. Mesturaba naquelas palabras saudade e carraxe. A saudade naceume dunha pequena viaxe. Onte fun ao Castro, á feira. E fóra do pulpo –ou polbo, se tedes tanto escrúpulo coas palabras- non queda case nada do que é unha feira. Nada de gando. Nada de horta. Nada da ribeira. Agás dous postos de ferramentas varias e un de carnes salgadas, todo a oferta limitábase a saldos do téxtil e zapatería.
A carraxe saíame ao lembrar como se foi construíndo esta situación de abandono desde todos os partidos políticos, emperrados en converter o campo a penas nun bucólico escenario para andainas de fin de semana de cidadáns (habitantes das cidades) ociosos.
Tirei ao lixo cibernético aquelas reflexións, pero o mal costume de ler a prensa –aínda que sexa a edición dixital- levoume de volta ao tema, e non puiden evitar ceibar un chío, que se ha perder, de certo, como bágoa na choiva desta mañá de maio.
Resulta non so asombroso, senón misteriosamente enfermizo, comprobar como unha e outra vez os mesmos infelices lacaios gobernan o país administrando a dose xusta de paralizante veleno. E como admitimos –o plural é necesario, por máis que rebente- sen discusión ese discurso memo de que a riqueza do rural está no turismo, na protección de espazos naturais que, por arte de maxia, van atraer máis persoas das que as políticas miserables e zouponas, coloniais e rastreiras, cando non miserablemente racistas, que empuxaron a milleiros, a millóns, a deixalas. As mesmas políticas que obrigan a un labrego a pedir permiso por levar o can atado para ir buscar as vacas mentres permiten granxas de porcos sen depuradoras, que verten a cano aberto nos regatos ou onde lles pete.
E aínda haberá quen diga que estou tolo por non querer que declaren a Ribeira Sacra patrimonio da Humanidade. De que humanidade? Dos que vivimos nela ou dos que veñen de paseo?
Abaneando 