Tiña que ser a luz de marzo
a luz dun día claro detrás da choiva
debuxando montañas no empardecer do serán
coa Lúa bailando unha triste plenitude.
Tiña que ser a luz que nace
un día que é físgoa, fenda e promesa
e trae unha noite impaciente, longa e fría
nun coro de cometas e galaxias a bailar sobre a xeada
Tiña que ser a luz violenta
un golpe de ababoles sobre a herba
que empeza a erguer as orellas como a lebre
perseguindo a primavera.
Tiña que ser na luz que medra.
Abaneando 
Unha resposta a “Blas Lourés”
Non escoitara nunca a palabra “ababol” Ten un unha sonoridade moi fermosa. (agora xa sei que é) 🙂