Unha mañá de sábado pode descubrir que, en realidade, sempre gastaches un parche nese ollo esquerdo co que contemplas a vida cando ninguén te mira. Descubrir que acabas de asaltar o Santa María cunha chalana das de en tempos, chegado de Angkor cunha estraña enfermidade nos miolos que te condena a devorar con avaricia miudezas de aceiro baixo un sol que pensaches que nunca recuperarías. Nese momento fugaz no que o presente se esfarela no abismo da terra, e o pasado regresa como un canto ao que agarrarse para non perder o fío das horas, pagar a chave do espello onde ancorar na desolación, descubrir a abra calma onde sementar unha posibilidade, e cruzar por unha aventura sen máis dano que o peso da tinta nos dedos ben paga a pena da viaxe. E máis aínda se ese día o paquete está de saldo.
Abaneando 