Non estou ben. Non sei que teño, pero non estou ben. Hai algo no aire que non acaba de asentar, un bafo de néboa ou un sabor a cinsa do aire, ningunha destas cousas ou as dúas a un tempo, e aínda pode haber unha peste de carrachas espreitando nos recantos; osmo cada vento, pero o que vento, o que vento non me gusta.
Tamén estou malo do corpo, non sei que se me meteu nas tripas que estes días atrás non me paraba nada nelas. Era unha cousa incomodísima, porque tiña que dar e dar voltas arredor do dragón, caiñar e caiñar, subírlleme ás barbas, turrarlle da manga, ata que por fin o home se decataba, erguíase da cadeira e levábame fora, á procura dun lugar onde poder aliviar esa sensación de que a barriga incha, incha, e sigue inchando, que parece que vai estoupar, e ti apertas, apertas, tratas de aguantar o máis que podes, miras cada herba cheirando con dificultade para decidir se é o sitio ideal ou se non hai posibilidades de ser molestado, case arrastrándote polo chan, ata que xa non podes máis e alí que tes que anicarte ou rebentas de vez. Xa non é a primeira vez que me dá unha cousa así, e o peor do tema son as consecuencias: cada vez que, con perdón, me esfurrico, paso dous ou tres días a pan e auga, como se cometera un delito! Ao primeiro a verdade é que non estaba para bromas, non me apetecía comer nada, pero botar un día e medio sen pasar bocado non é cousas que eu lle desexe a ninguén. Auga si, a que che pete, pero chicha, nin faragulla. Despois dun día roendo aire, o único que se asomou no prato era unha miserable colección de faragullas, brancas e espesas, sosas e insípidas coma un vaso de auga. E cando xa a barriga empeza a compoñerse, e sentes unha serra: riqui, riqui; riqui, riqui : indo e vindo no bandullo, que aparece no prato? Boliñas. Boliñas e nada máis que boliñas. Pero a quen se lle acorda alimentar un enfermo con semellante menú? É que nin chama polos ollos! Miro e vexo que me miran. E non quero, non quero e non quero. Xa me poden chamar prosmeiro, pero ese menú non me entra, on me entra e non me entra.
Para acabar de rematala, fóra chove. Pasear significa mollarse. Ir da correa a rastro, e inda por riba pórse pingando. Onte fomos á Terra dos Animais Estraños. Chovía. E tamén alí aparece un fungón pequeno, que me rosmaba facéndose o valente, el, que podía andar solto. Hai quen cobiza un óso que non lle cabe na boca. Así se afogue na avaricia.
Estou mal. Sigo sen saber que é o que teño.
Abaneando 